آیا تا حالا اتفاق افتاده که به فردى هم سن و سال خود نگاه کرده باشید

و به خود گفته باشید: نه، من مسلما این قدر پیر و شکسته نشده‌ام؟

اگر جوابتان مثبت است از داستان  زیر بعد خوشتان خواهد آمد:

**

یک روز در اتاق انتظار یک دندانپزشک نشسته بودم.

بار اولى بود که پیش او مى‌رفتم. به مدارکش که در اتاق انتظار قاب کرده بود

وبه دیوار زده بود نگاه کردم و اسم کاملش را دیدم.

 
ناگهان به یادم آمد که ٣٠ سال پیش،

در دوران دبیرستان، پسر بلندقد، مو مشکى و مهربانى به همین اسم درکلاس ما بود.

 
وقتى که نوبتم شد و وارد اتاق شدم به سرعت متوجه شدم که اشتباه کرده‌ام.

این آدم خمیده، موخاکسترى و با صورت پر چین و چروک نمى‌توانست همکلاسى من باشد.

 
بعد از این که کارش بر روى دندانهایم تمام شد

و آماده ترک مطب بودم از او پرسیدم  که آیا به مدرسه البرز مى ‌رفته است؟

 
او گفت: بله. بله.. من البرزى هستم.

 
پرسیدم: چه سالى فارغ‌ التحصیل شدید؟

 
گفت: سال ١٣۵٩. و دلیل این سوالاتم را جویا شد

 
گفتم: براى این که شما در همان کلاسى بودید که من بودم.

 
او چشمانش را تنگ کرد و کمى به من خیره شد

و بعد مردک احمق و نفهم گفت: شما چى درس مى‌دادید؟؟